Kiedy dyskopatia lędźwiowa wymaga operacji?
Dyskopatia lędźwiowa – leczenie zachowawcze czy zabieg chirurgiczny?
Dyskopatia lędźwiowa to jedna z najczęstszych przyczyn bólu kręgosłupa. U wielu pacjentów możliwe jest skuteczne leczenie zachowawcze – obejmujące zmianę codziennej aktywności, farmakoterapię, fizjoterapię oraz ewentualne stosowanie zastrzyków sterydowych. Jednak w niektórych przypadkach konieczne jest rozważenie leczenia operacyjnego.
🔍 Wskazania do zabiegu chirurgicznego – zgodnie z wytycznymi North American Spine Society (NASS):
-
Nieskuteczność terapii zachowawczej.
-
Nieznośne, nawracające napady bólu.
-
Znaczące zaburzenia neurologiczne.
-
Postępujące zaburzenia układu nerwowego (wskazanie względne).
-
Zespół ogona końskiego (wskazanie bezwzględne).
Decyzja o operacji powinna być podejmowana na podstawie potwierdzenia przerwania ciągłości tkanek krążków międzykręgowych (badania obrazowe). Jeżeli pacjent doświadcza nasilonych dolegliwości przez co najmniej 6–8 tygodni, mimo leczenia zachowawczego, i nie występuje poprawa – to właśnie utrzymujący się silny ból, szczególnie promieniujący do kończyny, staje się głównym wskazaniem do interwencji chirurgicznej.
Zespół ogona końskiego, który objawia się zaburzeniami oddawania moczu, stolca oraz osłabieniem czucia w okolicy krocza, to bezwzględne wskazanie do operacji – tu nie ma miejsca na zwłokę. Inne przypadki, nawet jeśli pacjent nie może wykonywać swojej pracy, mogą być prowadzone zachowawczo, jeśli nie ma objawów uszkodzenia struktur nerwowych.
🚫 Przeciwwskazania do przeprowadzenia discektomii – według NASS i Amerykańskiej Akademii Chirurgów Ortopedycznych:
Bezwzględne przeciwwskazania:
-
Brak dokładnej diagnozy oraz anatomicznych i radiograficznych dowodów uszkodzenia krążka międzykręgowego.
Względne przeciwwskazania:
2. Brak podjęcia próby leczenia sposobami nieoperacyjnymi (nie dotyczy sytuacji nagłych).
3. Zaburzenia występujące jednocześnie z innymi procesami o podłożu nieorganicznym (np. zaburzenia psychiczne, nowotwory, infekcje, choroby zapalne i faktycyjne).
4. Choroby układowe, które mogą negatywnie wpłynąć na proces gojenia i zdolność do rehabilitacji pooperacyjnej.
5. Medyczne przeciwwskazania do znieczulenia ogólnego lub współistniejące, ciężkie stany pacjenta.
6. Zaawansowana, niestabilna przepuklina jądra miażdżystego (możliwa konieczność innego typu operacji – np. stabilizacji).
Autor artykułu:
